ابو لهب در میان ماست !(2)  

 بدیهی است که روی کار آمدن پیامبر و توسعه امر نبوت، مسیر ریاست را به هم می زد و این امر خوشایند او نبود. به هر حال آنچه مشخص است او به قدرت می اندیشید از این رو دین خدا را نپذیرفت، حتی در مبارزه با آن هم می کوشید.
دشمنی او با پیامبر(ص) به گونه ای بود که چون حضرت(ص) در یوم الانذار خواست براساس امر الهی پیام خدا را به خویشاوندان خود ابلاغ کند، ابولهب از سر خشم به او گفت: دستت زیان کار باد برای همین ما را دعوت کردی؟  خداوند در پاسخ به این سخن، سوره مسد را فرو فرستاد. از آن پس، دشمنی ابولهب با پیامبر (ص) و اسلام شدت یافت و رسماً با دیگر سران مشرک قریش هم دست شد. ابولهب، بعد از شنیدن خبر شکست مشرکان در جنگ بدر، پس از چند روز بر اثر بیماری پوستی درگذشت. فرزندانش از ترس سرایت مرض، از جنازه اش دوری جسته، در نهایت او را در بالای مکه کنار دیواری نهاده و از دور، بی آن که لمسش کنند، بر او سنگ ریختند تا مدفون شد !

ابولهب پسر عبدالمطلب بود که این گونه رسوای ابد شد و اما پسرانش عتبه و معتب در فتح مکه به دعوت پیامبر مسلمان شدندو در حنین از ثابت قدمان به شمار آمدند.
سوره مسد گرچه کوتاه است اما سرشار از عبرتها و درسهاست "این سوره، سوره ی ماست" مایی که پدر آتش هستیم و آتش را بزرگ می کنیم و پرورش می دهیم. ابوتراب ها می روییدند و می رویانیدند و خاک را بارور می ساختند و ما می سوزیم و می سوزانیم و آتش را می افروزیم، که وقود آتشیم و سوخت جهنم خویش.

 قرآن هم رمز و هم کنایه دارد، هم واقعیت. و این عظمت قرآن است که از واقعیتها، آیه ها را نشان می دهد، که چگونه ابولهب عموی رسول، ابولهب است و پروردگار آتشها و شعله ها!

 این تنگ چشمی است که واقعیتها را از پیام و پیام را از واقعیت بگیریم، که در این نظام واقعیتها آیات او هستند و نشان و پیام آور از او. و همین است که در آیات، ابولهب، هم ابولهب است و هم در برابر ابوتراب. هم واقعیت است و هم سمبل و رمز.
ابولهب هم عموی پیامبر است و هم پدر آتش. او این دو را با هم دارد. و این است عمق قرآن که از واقعیتها آیه می آورد و این آیه ها را بر ما تلاوت می کند تا آموزشمان دهد که چگونه بهره برداریم تا شیعه ی«ابوتراب»باشیم،نه از تبار «ابولهب».
دنیای کنونی ما نیز ابولهب را به چشم خود مشاهده می کند که با زور و زر خود استکبار می ورزند و پیامبر(ص) حق را به استهزا می گیرند. طبق وعده الهی اینان و یاوراشان قدرتی نخواهد داشت و دستشان تهی و تلاششان بی فایده است «یریدون لیطفووا نور الله بافواههم و الله متم نوره ولو کره الکافرون»(سوره صف آیه 8) و عاقبتشان در دنیا و آخرت همچون ابولهب است که همگان از آنان گریزانند و در آخرت عذاب ابدی خواهند داشت.